Απολογισμός... Χρυσούλα Χατζηγιαννιού

Γιάννης Τσαρούχης, 1971

 

Ήταν ωραίος

σαν το λάθος

το εικοσάχρονο!

Σαγήνη

των ανήφορων

που περιστέφει

το γκρεμό!

Κ’ ήμουνα

ίσια,

και πρωτάρισσα

στον κύκλιο

οδυρμό.

Όντας μιλούσε

αναρριγούσαν

οι αύλακες-

και χόρευε

στον κάμπο

το νεράκι

πουλαράκι

ολοδροσάτο!

Κ’ η ευφροσύνη

οινοχόος

των Ολύμπων

μες σε κύλικα

ξανθό

μας κερνούσε

το κρασί της

το μοσχάτο!..

Εχάθη-

σαν αντίλαλος…

Κι απόμεινα

δαρμένο

αμύγδαλο

στον κλώνο…

Μερώστε

το καρτέρι μου

ν’ ανοίξω

και να τιναχτώ

πεντάμορφη

απ’ τον πόνο!..

Πόσο ν’ απέχη

από δω

ο αγαπημένος;

Τα βήματά του

εσώπασεν

η χλόη

και σκωρία

ευφράνθη

την οδό…

Περιπατήστε

ελπίδες

μονοσάνταλες

κι όπου

τον απαντήσετε

ψηλώστε

τρίκλωνο

κελαηδισμό!..

Στη Βενετιά

να παραγγείλω

το ξημέρωμα

και το κατώφλι μου

στον ουρανό!

Χρυσούλα Χατζηγιαννιού, Μπαλλάντες, 1969 

Βράζω ελεύθερος... Γιάννης Συμεώνογλου

Robert Doisneau, Paris 1947

 

Κανείς δεν με εμποδίζει να είμαι άγιος ή πρόστυχος

αλλά και κανείς δεν με βοηθάει σ’ αυτό.

Βράζω ελεύθερος στο ζουμί μου!..

Γιάννης Συμεώνογλου

(Ανθολογία Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Το σπίτι... Γιώργος Παπούλιας

Σαράντης Καραβούζης, λιθογραφία

 

Απ' το μπαλκόνι του πουνέντε

μ' ένα χαμόγελο []

καλημέριζε τους διαβάτες ο πατέρας

κι η μάνα -με χούφτα γιομάτη έγνοιες-

τάιζε τα χελιδόνια…[]

Η αδελφή τον ήλιο έστυβε

για να ζεσταίνει τ' αγριολούλουδα

που φύτρωναν στη στέγη

κι εγώ στο βορινό παράθυρο

έπαιρνα χώμα απ' τη γλάστρα

κι έφτιαχνα λέξεις, σxήματα, ιδέες… []

Ήταν ωραίο το σπίτι μας

άρχιζε απ' τη μεγάλη σάλα της καρδιάς

και τέλειωνε πέρα στα χαμομήλια.

Γιώργος Παπούλιας, Λακωνική σονάτα

Άκουσα τις γοργόνες... T. S. Eliot

Νίκος Εγγονόπουλος

 

[] 

Άκουσα τις γοργόνες που τραγούδαγαν η μια στην άλλη                                                                                               ένα σκοπό.

Σε μένα δε νομίζω πως θα τραγουδήσουν.

Τις είδα που κουβάλαγαν της θάλασσας τα κύματα

χτένιζαν των κυμάτων τα λευκά μαλλιά, που τα τραβούσε η                                                                                                         αύρα

καθώς φυσούσε τα νερά, άσπρα και μαύρα.

Ώρα πολλή σταθήκαμε στα δώματα της θάλασσας

πλάι σε θαλασσοκόριτσα στεμμένα φύκια καστανέρυθρα                                                                                                  ξεχνίομαστε

ώσπου ανθρώπινες φωνές μας αφυπνίζουν, και πνιγόμαστε. 

T. S. Eliot, Το ερωτικό τραγούδι του Ι. Αλφρέδου Προύφροκ, μετ. Τάκης Καγιαλής,

Ταξίδι, όχι ταξίδια... Χρίστος Λάσκαρης

Άνθιμος Ντάγκας

 

«Τα ταξίδια

είναι ο παράδεισος των ανόητων»,

μας λέει μελαγχολικά ο Έμερσον.

Και μάλλον έχει δίκιο.

Γιατί αυτός

που αληθινά

αγαπάει το ταξίδι

μπορεί να ταξιδέψει

ακουμπισμένος σ’ ένα παράθυρο,

ή καθισμένος

σ’ ένα μοναχικό παγκάκι της πλατείας.

Χρίστος Λάσκαρης, Ποιήματα, εκδ. Τύρφη

Έτσι πρέπει… Πάρις Τακόπουλος

Jeanne Moreau in The Bay of Angels, 1963

 

                                                                           …ου γαρ ες Άδην

                                      ελθούσ’ ευρήσεις τον φιλέοντα, κόρη.

                                                                                  Ασκληπιάδου 

Όταν τους σύστησαν,

για μια στιγμή,

της κράτησε

                     σφιχτότερα το χέρι,

και περισσότερο

απ’ ότι επιτρέπουν

οι τρόποι οι καλοί.

Και από τότε αυτή,

όταν τον βλέπει,

κάνει

         πως δεν τον ξέρει,

και φεύγει βιαστική·

γιατ’ είναι όμορφη—

και έτσι πρέπει…

Πάρις Τακόπουλος, Τα ποιητικά (2010-1950), εκδ. Ποταμός